Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club Review (2024)

De terugkeer van de Famicom Detective Club in 2021, een niche detectiveserie die nooit uitkwam buiten Japan, was een gaaf stuk levende geschiedenis. De modernisering pakte zo goed uit, dat we met Emio: The Smiling man hierin verder gaan in een volledig nieuwe game.

Stroef

Leuke, maar stroeve Japanse detective verhalen. Zo omschreef ik de verrassende opgefriste releases van de twee originele games, The Missing Heir en The Girl that Stands Behind in mijn review. Het bracht de beperkte audio/visuele mogelijkheden van de NES naar het heden en ik blijf erbij dat de games een fraaie tekenstijl hebben. De schermvullende, kleurrijke beelden op animé-niveau met subtiele animaties bleken een genot om te volgen en worden bijgestaan door een heerlijke jazzy/lounge/retro soundtrack. In je onderzoeken werk je door vele, vele dialogen heen om de waarheid te onthullen en de manier waarop het dit doet is ongewijzigd van het origineel, maar daar kom ik zo op terug. Eigenlijk pakt Emio: The Smiling Man alles wat de remake hiervoor deed en creëert er een nieuw verhaal mee.

Geen blank canvas

Dit nieuwe verhaal draait om een moordzaak, waarbij het slachtoffer gevonden wordt met een papieren zak over het hoofd met hierop een gezicht getekend. Al snel blijkt dit een patroon wat 18 jaren geleden ook voorgekomen is in een reeks mysterieuze moorden. Daarbij lijkt het inspiratie te nemen uit de legende van Emio, die verdrietige mensen een permanente lach bezorgt. Aan de twee jongelingen van Utsugi Detective Agency; een jongen, wiens naam je kunt bepalen en het meisje genaamd Ayumi, die fans van het origineel zullen herkennen. Waarom ik de jongen zijn naam noem is omdat dit een gekke disconnect geeft; braaf vulde ik uiteraard mijn eigen naam in, maar het is niet alsof deze jongen een blank canvas is wiens lot wij kunnen sturen. De jongen heeft zijn eigen doelen, meningen en persoonlijkheid en in een wereld waar iedereen de meest Japanse namen heeft, springt mijn Hollandse naampje eruit. Zijn chemie met Ayumi komt ook niet zo uit de verf als in de remasters, gezien ze daar veel tijd met elkaar doorbrachten en de relatie kon ontwikkelen. In Emio: The Smiling Man spreken ze elkaar zelden en dan is het vaak enkel in een overhoring van wat ze die dag gevonden hebben.

Extraordinaire performances

Onze detectives en ieder ander personage dat je ontmoet zijn voorzien van Japanse voice acting en deze is doorgaans prima, maar bij vlagen echt over de top. Een docent die nerveus wordt wanneer hij over zijn klassenvertegenwoordigster praat bijvoorbeeld, compleet met vele kreunen en opgeslokte kreten. Uiteraard is dit natuurlijk ook wel een beetje de stijl, maar er waren momenten dat ik er niet heel lekker op ging. Gezien het een visual novel is, wil ik niet veel meer ingaan op het verhaal - ga dat zelf ervaren. Wat ik er wel over kwijt wil is dat ik me er prima mee vermaakte, ondanks dat het (zeker in het begin) erg traag verloopt. De conclusie liet me wel met vragen achter en ik erop terugkijkend weet ik niet of ik je alle aspecten van het verhaal uit kan leggen. Dit kan ook komen doordat de audio enkel Japans is en ik dus niet in de trein lekker naar buiten kon kijken terwijl ik de discussie nog steeds volgde. Een Ace Attorney doet helemaal geen stemmen, maar gaf me onlangs minder moeite hiermee. Hoeveel last je als speler hier van hebt, zal per persoon verschillen.

Vraag, denk en vraag opnieuw

Een bevriende visual novel fan vroeg me naar de game en ik legde hem uit dat de Famicom Detective Club games best anders zijn in hoe ze besturen. Uiteraard besteed je het grootste deel van je tijd in textboxes en probeer je te achterhalen wat er gebeurt. Bij vlagen bekijk je de omgeving, maar veel van je interacties zitten in het vragen. Emio: The Smiling Man kent dezelfde interface als zijn voorgangers met acties en steekwoorden. Met Call/Engage roep je iemand naar je toe en met Ask/Listen voer je het gesprek. Waar het echter afwijkt is dat de Famicom Detective Club games je niet gewoon lineair op de A-knop laten drukken tot er een actie moet plaatsvinden. Nee, iedere taak levert een minimaal aantal woorden op, vaak één of twee zinnen, waarna je opnieuw iets moet kiezen. Soms is het dezelfde actie, maar geregeld wacht het op iets anders wat onduidelijk kan zijn. Laat me een voorbeeld aanhalen. Op een bepaald moment zit onze detective in een taxi en uit het gesprek blijkt dat de jongen niet zelf de taxi geregeld heeft. Opnieuw praten stelt de vraag wie dit dan wel gedaan heeft, waar de ‘nadenken’ actie zich afvraagt of het detective Kamihara geweest is. Nadat dit opgeklaard is, geeft de chauffeur aan dat er lichamen gevonden zijn bij de locatie waar de detective opgepikt is. Dit opent twee nieuwe gespreksonderwerpen onder Ask/Listen en zo blijf je meer en meer informatie trekken via de weg van deze zelfde woorden. Soms is het duidelijk wat je moet doen, even nadenken doet een hoop en belangrijke informatie wordt in een andere kleur weergegeven: “misschien moet ik anders naar de BLOEMEN vragen”. Andere keren heb je geen idee en ga je gewoon de opties langs en soms frustreerde het me dat ik er na minuten prutsen achter kwam dat ik met Look/Examine naar de persoon moest kijken. Je weet wel, dat wat ik direct al gedaan had bij binnenkomst. Maar het is te verklaren omdat er dan bijvoorbeeld dialoog naar voren komt als “deze persoon ziet er nu zichtbaar gespannen uit, laten we daarop doorvragen”.

Letten we even op?

Echte diepgaande onderzoek-secties zoals een Ace Attorney kent heb je niet in Emio: The Smiling Man, al moet je af en toe wel degelijk de omgeving afspeuren met je cursor. Een echte pixelhunt wordt het nooit en zoals zijn graphics, zijn deze scènes ook vrij clean. Je wordt niet overladen met zaken om op te klikken of te onderzoeken, de game is wat dat betreft mooi ingetogen. Aan het einde van de dag bespreken de twee detectives hun bevindingen, wat meer een overhoring is. Hier kies je uit een aantal opties die je, wanneer je hebt opgelet, gemakkelijk moet kunnen weten. Ik was verrast toen ik op sommige momenten in plaats van de meerkeuzevragen een tekstinvoer prompt kreeg en zelf moest typen of wanneer ik secties van mijn notitieboek moest aanwijzen als antwoord. Emio: The Smiling Man doet dus een hele hoop om niet monotoon te worden en je aandacht vast te houden. Ik waardeer dit, maar denk toch dat een meer soepele flow zoals een Danganronpa of de Ace Attorney-series fijner wegleest. Wel heel relaxt is dat de hele game met een enkele joycon te spelen is en er uiteraard voor een auto-advance optie van de tekst gekozen kan worden.